Ze omhelst haar knieën nu. De lange haren verhullen haar profiel dat net nog de fontein achter haar belachelijk maakte. Zij is de vleesgeworden reclame voor shampoo. Ook nog. Weer een stap. Ik plan een omtrekkende beweging. Haar gezicht moet en zal ik zien, haar gelaatstrekken moet en zal ik drinken. En dan? Ik weet het nog niet. Misschien heb ik mijn hele leven geleefd voor dat moment. Misschien begin dan alles opnieuw. Nu al tikken de seconden langzamer weg. Wedden dat de auto’s zometeen pompoenen zijn? Ergens in mijn rugzak zit een glazen muiltje. Er schiet me een term uit de wiskunde te binnen. Commutatief. Wat aan de ene kant van de streep staat, heeft zijn spiegelbeeld aan de andere kant. 1 + 1 is hetzelfde als 3 - 1. Twee. Zij en ik. Voelt zij wat ik voel? Zal ze me herkennen? Dat moet. Het zal. Want commutatief. Wat is in tactisch opzicht slimmer? Moet ik haar van voren benaderen, zodat ze me al van verre ziet aankomen? Of is achterom raadzaam? Hoe zou ik willen dat de liefde mijn leven binnen loopt? Ik kom er niet uit. Voor beide opties is iets te zeggen. Bovendien ben ik partijdig. Want ik weet al dat onze enen opgeteld drie zijn. Zij weet het waarschijnlijk ook, maar is zich daarvan nog onbewust. Aan mij om Doornroosje wakker te kussen. Hoe?

Ik ben opnieuw bevroren. Aan wat mij bezielt, danken keukenmeidenromannetjes verdomme hun bestaan. Doe iets. Loop op haar af, vraag of ze iets drinken wil, bied haar een sigaret aan, iets. Kijk haar desnoods alleen aan. Als het waar is wat je voelt, zal zij het voelen. Commutatief, toch? Ik knijp mijn ogen samen, pers mijn tanden op elkaar. Ik ben niet goed in dit soort dingen. Te vaak een modderfiguur geslagen. Faalangst? Toe dan, eikel! Het geluk wordt je nota bene op een presenteerblaadje aangereikt. Geluk, presenteerblaadje? Dat moeten we nog maar afwachten. Ze kan verkering hebben, is misschien zelfs getrouwd. Nou en?! Sprookjes bestaan. Vooruit met de geit. Ik til mijn rechtervoet twee keer en mijn linkervoet driemaal op. Weer een meter minder scheidt mij van haar. Ik heb nog steeds niet gekozen. Er is namelijk nog een derde mogelijkheid: rechtdoor zee. Als zij al niet adembenemend is dan is het de gedachte wel om over een paar tellen oog in oog met haar te staan. Ik zou nog liever bungee jumpen. Ha ha! Dat zou nog eens wat zijn. Ik ben al op haar gevallen. Nu nog letterlijk. Van een metertje of vijftig stort ik mij tot pal voor haar neus om even zo snel weer uit het gezicht te verdwijnen. Zou ik de tijd hebben iets te schreeuwen zoals ‘voor altijd de jouwe’? Ach, ik zie mezelf niet zo één twee drie een hijskraan uit mijn achterzak toveren. Het zal op de orthodoxe manier moeten. God zegene de greep. Ik ga nu de beslissende stap zetten. Alea iacta est. De dood of de gladiolen. Wacht. Ze is opnieuw anders gaan zitten. Ze is nu een meetkundige figuur waarvan de naam mij niet te binnen wil schieten. Ze steunt op haar armen en de ruimte onder de lange benen is, los van het geheel beschouwd, een driehoek. Dat kan ik zelfs zien. Millimeter voor millimeter kruipt textiel op en word ik op meer van haar dijen getracteerd. Haar borsten zijn voor het eerst zichtbaar, haar gezicht voor de tweede keer. Verbeeld ik het me? Nee, ik kan haar tepels zien telkens als ze ademhaalt. Lang leve de zomerjurk! Ze tart het heelal, sluit genietend haar ogen, slaat haar hoofd achterover. Het haar raakt net de rand van de fontein niet. Mijn God, wat is ze mooi. Vreemd. Ik wil haar bezitten. Ik moet haar bezitten. Maar ik heb nog geen seconde aan sex gedacht. Alles op mijn curriculum amoris is bij nader inzien platvloers. Zij is een ode aan de schoonheid.

Nog een meter of tien. Ik meen haar te kunnen ruiken. De geur van een bos na een regenbui. Of een veld madeliefjes waarin ik mij vlijd. Ik kijk nog eens op. De zon heeft een aureool om haar lichaam getoverd. Dat zullen haar donshaartjes zijn die ik stuk voor stuk met mijn lippen wil verkennen. Mijn Odyssee, mijn queeste, mijn levenswerk.