— Ik wilde niet, zuchtte de man in de leunstoel.

— Wat voelde je daarbij, drong de man achter het bureau zachtjes aan.

— Verkeerd, verkeerd, wat is verkeerd?

— Dissonant, foutief, niet in overeenstemming met je verwachtingspatroon.

— Dat is geen antwoord op mijn vraag, antwoordde Regtuit, want zo heette de man in de leunstoel.

— Ik ben niet hier om jouw vragen te beantwoorden, zei de therapeut zachtjes maar met gepaste nadruk. Ik ben hier om jou te helpen je eigen vragen te beantwoorden.

— Het zijn niet mijn vragen. Ik ben gestuurd...

— Heb je een hekel gehad aan je vader, kwam de therapeut - zakelijker - terug.

— Wat heeft je moeder er mee te maken?

— Precies. Wat hebben m‘n ouders er mee te maken?

— Dat wil ik van jou weten.

— En waarom wilde de trainer dat je naar me toe kwam?

— Omdat ik hem niet wilde zoenen...

— Omdat je de trainer niet wilde zoenen, vroeg de therapeut scherp.

— Niet de trainer. De beker.

— De beker?

— De beker.

— Wat voor beker?

— Zo is dat bij ons, legde de man in de leunstoel uit. Het gaat erom wie het meeste heeft gewonnen. Wie het meeste of alles heeft gewonnen krijgt een beker. De verliezer krijgt een medaille, maar we krijgen allemaal een hand van de president. Dit wordt ieder jaar herhaald maar met steeds nieuwe winnaars en verliezers, die dan ook allemaal een hand van de president krijgen. Als iedereen de president een hand heeft gegeven wordt de president gewisseld. Dat is al zo sinds 1870 of zo.

— En jij hebt gewonnen, concludeerde Stolle scherpzinnig.

— Wij waren de winnaars, bevestigde Regtuit.

— En de beker wordt gekust, vatte Stolle verder samen.

— De beker wordt gekust, beaamde de man in de leunstoel geduldig.

— En jij kuste de beker niet, tastte de therapeut.

— Nee.

— Alle anderen kussen bij winst de beker maar jij niet.

— Ik wilde niet.

— Van winnen leer je niks.

— En dus kus je de beker niet...

— Ik wil niet.

— Het is smerig. 23 Volwassen kerels die een beker aflebberen.

— Alleen verlies leidt tot verbetering. Winst maakt blind. Wie de beste wil worden moet weten wat slecht is.

— Winst leidt tot niets?

— De bal is rond. Een wedstrijd heeft twee helften en duurt negentig minuten. Tijdens deze negentig minuten kan veel gebeuren. Daarna krijg je een medaille, een beker, twee dagen vrij of een straftraining.

— Dat zie ik in. Hoe zit dat nou met die tot niets leidende winst?

— Het is zinloos. Absoluut zinloos. Ik weet niet wat ik daar sta te doen.

— Hoe zit wat met de bal?

— Betekent de bal wat?

— Hij is rond.

— Laat me de vraag anders stellen. Wat gaat er door je heen bij balcontact?

— De bal is een eigenaardig ding. Je trapt ertegen. Je trapt hem weg, je trapt hem hard, je trapt hem zachtjes, je trapt er overheen. Maar de bal komt steeds weer terug. De bal is geduldiger dan jij. Soms is hij je vriend. Soms is hij je vijand. Je kan hem niet vertrouwen. Zeker is alleen dat hij rond is.

— Wat voel je als je tegen de bal trapt?

— De bal is hard, maar als je er een beetje vaart achter zet, voel je, hoe hij onder het geweld van je voet vervormt. Als je hem goed raakt, treft hij doel. Als je hem slecht raakt, gaat ie in de verkeerde richting.

— Wat?

— Zie je jezelf als deel van de bal of de bal als deel van jezelf?

— Als deel van de bal?

— Als deel van de bal.

— Nee. De trainer vertelt ons dat we deel van het team zijn en dat we de bal in het team moeten houden. De bal is dus meer een deel van het team. Dat ziet het andere team overigens ook zo. Deze toestand voert tot een spelverloop. Daaruit volgt dan weer dat je vroeger of later de president een hand mag geven. Of de beker zoenen. Ik wil de beker niet zoenen. Maar ik ben deel van het team en het team wil de beker zoenen want dat heeft de clubleiding ten doel gesteld. De clubleiding stelt dit al sinds 1870 of zo ten doel. Zelfs in het verzekeringswezen vind je meer revolutie.

— Ben je boos op de bal?

— Ik heb niks tegen m‘n vader, als je dat soms bedoelt.

— Ik zou het prettig vinden als je niet zo op mijn moeder zou hameren, bitste Regtuit. Die heeft hier nou écht niets mee te maken.

— De trainer... nog zo iets; sinds 1870 dezelfde. Nergens is de bal zo rond als bij een trainer.

— De beker is een symbool van de niet-verandering, jij wilt dat er iets verandert en je vat het zoenen van dit symbool op als spot van het lot, begreep de therapeut.

— Dat rijmt, merkte Regtuit op. Ja, als je het zo zegt... Ergens heb ik wel het gevoel in de maling te worden genomen. Maar onder echt sarcasme versta ik toch iets anders...