Charl-Pierre Naudé Die aard van verstaan
Daardie week was daar verskeie berigte oor vlieënde
pierings,
en auroras uit die onsigbare heelal.
Ek het in my motor gery, verby 'n ongewone
kerkritueel,
terwyl reën neersis op die skerwe van 'n skemer.
Die mans het sluiers gedra, buiten vir twee wat
inwyding ondergaan
en die klein koortjie verrukte vroue aan die kant
van die pad.
Die sekte was aan my onbekend, 'n vreemde mengsel
van Afrika en die Weste.
Die gemaskerde mans het die swetende en huilende
nuwelinge
driftig aangepor in die rigting van die altaar, en
die nuwe lewe wat op hul wag
Hulle het soos nat eende gewaggel, blind met
begeestering, vooruit
die veld in en biddend op hul kniëe neergeval. Twee
skote het weerklink.
Ek het pas 'n motorkaping aanskou, en die summiere
teregstelling.
Hoe moes ek weet, daar is skaars 'n pad wat iewers
gaan,
wat nie ook in die teenoorgestelde rigting loop
nie.
Miskien het dit te doen met hoe 'n mens waarneem.
Daar is diegene wat glo vliëende pierings is
visioene van die toekoms
of 'n hoogs ontwikkelde beskawing uit die verre
verlede.
Beskou byvoorbeeld die storie van die twee
bruide.
Daar is die stadige bruid. 'n Enkele gebaar van
haar kan drie geslagte neem.
Haar rok waai nie in wind nie, dis uitgedruk in
metaal.
Soos ek op my bed lê, sien ek hoe bult haar kant in
die staal plafon bo my.
En die vinnige bruid, ter plaatse uit die pakkie,
nat voor die seremonie eindig.
Sy het 'n lang wit sleep en die nederige naam
toiletpapier.
Miskien word alles bepaal deur ons siening van
tyd.
En as enigiemand meen ek was 'n swak getuie, dink
maar aan besnyding
of die offerande van maagde. Die vinnige hand en
die stadige hand, van God.
Ja, ek kon seker meer hulpvaardig gewees het met
die ondersoek.
Ja, ek is bly om nog lewend te wees.
Maar om verby te gery het in 'n tyd van
toekomsvisioene,
aan die regte kant van die pad, duskant die morele
streep,
was om aan hulle onsigbaar te wees. Ek het
eenvoudig nog nie bestaan nie.
Dit gedicht was onderdeel van een tijdens Poetry International 2000
georganiseerd ‘vertaalproject’, waarin verschillende Nederlandstalige
auteurs een aantal gedichten van
Charl-Pierre Naudé
uit het Afrikaans vertaalden. De gedichten en hun vertalingen verschenen in
december 2000 in literair tijdschrift Tirade.
De vertaling door Willem van Toorn
© 2001 Charl-Pierre Naudé / De Gekooide Roos
Over Charl-Pierre Naudé
NOTES TOWARDS A BIOGRAPHICAL SKETCH
I was born end 1958 in a small town in the heartland of the Eastern Cape — a half-fish with a
sixties hairstyle, two years too early. I suppose I could not wait to argue with my parents.
I grew up in East London, a wind-swept coastal town built on the bones of the
Xhosa empire and the broken dreams of the Great Depression — and prone to religious revivals,
which didn't seem to help.
I went to Stellenbosch University to study Philosophy and Classics, then spent
the eighties "underground" running away from the South African Defence Force that kept on calling
me up to fight a civil war — not an unusual fate for someone of my generation in South Africa. Die
Nomadiese Oomblik was published by Tafelberg in 1995 — and awarded the Ingrid Jonker Prize in
1997.
I was made a poet by the melancholic ambiguity of Cape Town and the Eastern
Cape. But Is came to Johannesburg at the beginning of the nineties to be swept away by the current
of change and to be poisoned by all the metals in the ground here. As a journalist I made a name
of sorts as film analyst.
Being a poet in a country with nine languages and several immigrant ones while
half of the population cannot read, is like putting holy communion on the tongues of a many-headed
monster, with one small piece of bread. Already I have only one hand left. It is this hand I call
Afrikaans, no matter how much it changes.