Het is 12 juli 1999. Het televisiejournaal heeft zojuist beelden laten zien van elkaar tot de dood toe recreërende mensen bij temperaturen die ‘gerust tropisch genoemd mogen worden'. Meer nieuwswaarde, wanneer dat althans kwantitatief in de eraan bestede minuten moet worden gerekend, had een uiteenscheurend kantoorgebouw van dat landelijk telefonie-bedrijf met de volwassen hyperactieve kleuter Wim Dik aan het hoofd. Er moesten wel duizend mensen inderhaast worden geëvacueerd. Daarbij werd, om de haast nog eens te benadrukken, meegedeeld dat de automobielen van deze duizend kantoormensen er nog allemaal stonden. We leven in een tragische wereld die ook om te lachen is.

Twintig minuten televisie is nog net te verdragen. Verder is het een uitstekende dag is om een stukje te schrijven voor het tweede nummer van De Gekooide Roos. U moet namelijk niet denken dat dit nummer zonder slag of stoot tot stand is gekomen. Er heeft virtueel nog heel wat bloed gevloeid voordat er stond wat er stond en voordat het er stond zoals het er stond.

Publiceren op het internet vergt een zekere creativiteit in het verzinnen van meest technische oplossingen voor vormgevingsproblemen die op papier eeuwen terug al waren opgelost. Daar bent u ten dele ook schuldig aan, ik zeg het maar meteen. Uw internetbladerprogramma is natuurlijk nog van het jaar nul (voor het internet zoals het nu is begint de jaartelling ongeveer bij 1993 en het zal me benieuwen wanneer het jaar zus of zo voor- of na Christus door voor- of na Internet wordt vervangen. Voor de ware internetdie-hard kan dat niet vroeg genoeg wezen). Er is natuurlijk niemand die u vertelt over het hoe en wat van dergelijke bladerprogramma's. U bent al blij dat u weet hoe u hier komt en hoe u hier een beetje kunt rondklikken. Daarom is het heel goed mogelijk dat u de dingen niet ziet zoals wij ze - na elkaar virtueel het hoofd ingeslagen te hebben over de vorm van het geheel - bedoelden. Maakt u zich geen zorgen, het is niet écht uw schuld. Het wereldwijde web heeft rare kostgangers, en als die zich gaan bezighouden met hoe zij vinden dat u iets op uw scherm moet zien, ontstaat er al gauw een web van onbegrensde onmogelijkheden. Dat is zo ongeveer wat er de laatste jaren is gebeurd; er zijn tientallen standaarden geformuleerd en in telkens nieuwe versies van bladerprogamma's gebouwd en daarom krijgt u soms de gekste dingen of helemaal niets op uw scherm, of wil uw programma opeens iets gaan ‘downloaden’om de gekste dingen überhaupt op uw scherm te kunnen toveren.

Het is het soort bouwwerk waarover vandaag in het televisiejournaal werd bericht; koud zit je erin te werken of je wordt eruit gegooid omdat de fundering aan het scheuren is. Een beetje rustig surfen is er ook niet bij; heb je net door welke kant je op kunt, komt er zo'n nieuwe ‘plugin’over je heen varen, waarna zelfs control-alt-delete niet meer helpt.

We hebben met virtueel gevaar voor eigen leven ons best gedaan u dat te besparen. Het nieuwe gebouw heeft het drie maanden tot volle tevredenheid gehouden. Geen scheurtje te zien, een rotsvast fundament. Voor het lezen van de bijdragen heeft u verder niets anders nodig dan een zee van rust en de klikvaardigheid die u toch al hier heeft gebracht. Er is heel wat te lezen is waar u plezier aan kunt beleven.

Renzo Kooi

© 1999 Redactie De Gekooide Roos / De Gekooide Roos