Ik was heimelijk verliefd op een meisje uit de buurt. Dat kwam zo: ik was haar eens tegengekomen toen ik ’s avonds mijn hond Merlijn uitliet. Zij liet een slanke dalmatiër uit, een jong beest nog. Merlijn was aangelijnd, want ik vertrouwde hem niet in de buurt van rijdende auto’s, maar haar hond liep los. De dalmatiër besnuffelde Merlijn uitbundig; het meisje liep mij straal voorbij. Ze riep haar hond pas toen ze al zo’n tien meter verderop was. Ze had lang donker haar en fonkelende ogen en ze liep met zo een trots dat ik er eigenlijk een beetje timide van werd. Haar naam kende ik niet, maar ik was direct hopeloos verliefd.

Avond aan avond trok ik er op uit met Merlijn, alleen maar in de hoop om haar te zien.

Een enkele keer had ik geluk en kwam ik haar tegen. Ze keurde me geen blik waardig, laat staan dat ze tegen me sprak.

Tot die keer dat ze om een of andere reden haar hond aangelijnd had. De dalmatiër besnuffelde Merlijn en het meisje en ik stonden tegenover elkaar. Nu was er geen ontkomen aan: ze gaf me een stijf knikje. Ik glimlachte breed.

Vanaf dat moment ging het snel beter. Als ze me op straat passeerde, glimlachte ze vriendelijk. En enkele weken later riep ze “Hoi!”, alsof we elkaar al jaren kenden.

Ik was in de wolken.

Eerst langs de gesloten luiken van de winkels: de kruidenier, de sigarenman, de groentenman, de kaasboer. Daar de hoek om, haar straat in. In het eerste huis woonde Snetten, de huisjesmelker. Een griezelige man, met een enorme pens en een woeste ongeschoren kop. Maar nu passeerde ik het huis van Snetten zonder angst. Mijn gedachten waren maar bij één bewoonster van de straat, en die kwam me nu tegemoet: haar prachtige benen werden geaccentueerd door netpanty’s, haar zwarte krullen rolden als een waterval over haar schouders. Ze droeg een nauwsluitend jurkje met korte mouwen - en zo warm was het toch eigenlijk niet.

Ik maakte me op om haar gedag te zeggen. Ze keek me verwachtingsvol aan. Ik treuzelde.

De vrolijke dalmatiër had geen weet van menselijke remmingen en rende alvast kwispelend naar Merlijn... en hem voorbij, en - God alleen kent hiervan de reden - rende pardoes de rijweg op...

Wat volgde was vreselijk: piepende remmen van een grote auto en een ijselijk gejank! Ik zag hoe de hond met een van haar poten onder een voorwiel van de auto terecht kwam. Het meisje slaakte een gil. “Laika!”, riep ze.

In tranen aaide ze haar kermende hond.

Een gezette man stapte uit de auto. Hij had een kogelrond hoofd met de kleur van gravel en woeste wenkbrauwen die uit zijn voorhoofd leken te lekken. Gelukkig was hij helder van geest. Daadkrachtig schepte hij met zijn grote handen de dalmatiër van de straat en legde haar op de achterbank van de auto. Hij liet het meisje instappen en weg waren ze, naar de dichtstbijzijnde dierenarts.

De straat was nog nooit zo leeg geweest. De schrik drukte tegen de binnenkant van mijn schedel. Alleen de remsporen op het asfalt gaven aan dat hier zoëven iets aangrijpends had plaatsgevonden. Ik stond te trillen op mijn benen en zelfs Merlijn leek aangedaan.

Toen we op gelijke hoogte waren wilde ik haar vragen hoe het met Laika was, maar juist op het moment dat de dalmatiër Merlijn wilde begroeten, trok ze nukkig aan de lijn. Ze passeerde me zwijgend, zonder me zelfs maar aan te kijken. Ik bleef verslagen achter.

Toch ben ik nog vaak verliefd geworden.