Ook formeel en technisch bekeken hebben de twee auteurs wel wat gemeen. Elisabeth Eybers is er niet echt experimenteel tegen aangegaan me een prosodie die alle klassieke regels overboord gooit. Neen, zij houdt van metrum en rijm, zij koestert strofevormen als het kwatrijn (waar Van Wildenrode echt van hield) zij zoekt geen effecten in spectaculaire typografische experimenten, zij smeedt het wijsgerig gepeins op een zangerige toon aan elkaar. Op dat gebied is het ’tweegelui met Anton van Wilderodes poëtica opvallend harmonieus. Hij was aan de universiteit als klassiek filoloog geschoold, is heel zijn loopbaan leraar klassieke talen in een middelbare school geweest, heeft de hele Vergilius en Horatius in het Nederlands vertaald en kende de regels van de klassieke prosodie op zijn duimpje. Vandaar de formele perfectie van zijn verzen die metrisch en ritmisch, evenals in de vers- en strofevorm, foutloos in het gareel lopen. Zijn technisch vakmanschap is onbetwistbaar sterk. Zoals bij Elisabeth Eybers was het kwatrijn een kostbaar kleinood dat hij meesterlijk naar zijn hand heeft gezet. Inzake techniek is deze bundel tweegelui zonder valse noten.

Mag het dichtwerk van Eybers ’een lyrisch dagboek’ genoemd worden, waarin zij peilt naar het waarom van dit kortstondig bestaan, dan is het gedicht Tydelik een mooi staal van die diepzinnige thematiek. Het gedicht heeft het over relaties (en spanningen) tussen verleden, heden en toekomst - echt de pijlers van ons tijdelijk bestaan. Het ik mediteert in een moment van heden (‘Nou’) over wat het verleden bracht en wat de toekomst nog kan bieden. Het illusieloze besef van de tijdelijkheid en de vergankelijkheid van het leven, blijkt wel uit de bewering dat ’sintuiglike weelde’ en ’goue strate’ en harpe’ haar ziel ’lankal nie meer’ aanspreken of beroeren of betoveren. De slotwoorden ’en niks kan my deer’ schermen deze bezinning af tegen ijdele illusies, maar ook tegen wanhoop. Het gedicht beweegt zich tussen aanvang en beëindiging (tussen zaaien en maaien), op weg naar verzoening, zonder rancune of spijt. Het ’ek’ zegt dat het (zij?) nu kan worden ’wat ek was’. Dat kan allicht op verscheidene wijzen worden ingevuld. Wat is dat, wat je vroeger was? Het besef van de tijdelijkheid zit zo diep in geest en ziel van de spreker ingeworteld, dat er geen ruimte meer is voor verdere verlangens. Dit is een sublieme belijdenis van de manier waarop ’tijdelijkheid’ iemand diep kan raken.