Beroemdheid. Je moet ermee kunnen leven.

Tegenwoordig kun je de televisie niet aanzetten of de beroemdheden schuiven bij elkaar aan tafel om het nergens in het bijzonder over te hebben. De meesten ken ik niet eens, die zijn beroemd geworden door een soapserie of iets anders waar ik geen aandacht voor heb. Sommige mensen lijken ook zomaar beroemd te kunnen worden. Gewoon door overal te zijn en geen uitnodiging af te zeggen. Zo lieten onbekende mensen zich opsluiten in een huis, samen met andere onbekende mensen, met als doel: beroemd worden! En dat lukte. Ze werden beroemd.

Beroemd worden kun je eigenlijk alleen nog op televisie. Een schrijver wordt niet langer herkend van de foto op de achterflap van zijn boek, maar van de televisieprogramma’s waarin hij verschenen is. Zaak is dus om ‘in the picture’ te blijven.

Zelf heb ik één moment van beroemdheid meegemaakt. En eigenlijk was dat niet eens het mijne, maar een gestolen moment. Dat kwam zo.

Ik was bevriend met de toen nog jongste zoon van een zeer bekende schrijver. En als zodanig kwam ik veel bij die schrijver over de vloer. Kind aan huis, zeg maar. Wat ik altijd bewonderde in hem, was zijn vermogen om niet te zien hoe men hem opmerkte. Hij was in die tijd rázend populair! Zijn boeken braken alle verkooprecords. Hij ontving zo veel fanmail, dat de postbode moest aanbellen: het paste domweg niet in de brievenbus. Wanneer hij in de auto voor een verkeerslicht stond, werd er in de andere auto’s druk gewezen en als het verkeerslicht op groen sprong, dan was hij de enige die dat in de gaten had. In sjieke restaurants werd hem gevraagd of hij de wijnkelder wilde bezichtigen, of de keuken. Of er werd toestemming gevraagd om een gerecht naar hem te vernoemen. Ik herinner me dat we eens in het Museum Mesdag waren toen de directeur naar ons toekwam en vroeg of we de benedenverdieping wilden bezichtigen, onder het platform waar vanaf men het panorama bekeek. Dat soort dingen.

En omdat beroemdheden andere beroemdheden uitnodigen, kreeg hij regelmatig uitnodigingen. Die hij dan vaak aan zijn zoon en mij doorgaf. Zo hebben we de opening van de galerie van Mathilde Willink meegemaakt, en een aantal keren het boekenbal.

Maar ik dwaal af. Zijn boeken waren een daverend succes, zei ik al. Zozeer dat Paul Verhoeven er een verfilmde.

De schrijver nodigde familie en aanhang mee te gaan naar de première. We zaten met z’n zevenen in een Citroën DS. Dat was zelfs voor die auto erg veel. Met z’n vieren zaten we op de achterbank gepropt. Ikzelf tegen het rechterportier geduwd.

Toen we aankwamen bij Tuschinski zagen we daar het tafereel dat zo vaak bij premières op televisie wordt vertoond: een mensenmenigte terzijde van de obligate rode loper.

Zodra de auto tot stilstand kwam opende iemand het portier, zodat ik naar buiten werd gelanceerd. Beduusd stond ik daar op het trottoir. Maar de mensen hadden de schrijver al herkend en iedereen applaudisseerde. Ik bloosde!

Natuurlijk begreep ik direct dat dat applaus niet voor mij was bedoeld, maar toch kreeg ik even een heel gek gevoel. Alsof ik opsteeg van de grond, zoiets.

Gelukkig stapten de anderen nu ook uit en kon de schrijver zijn applaus in ontvangst nemen.

Maar dat gevoel, toen ik daar voor al die mensen stond, is me altijd bijgebleven. Niet als iets dat ik ooit opnieuw moest zien te bereiken, maar als iets waarvan ik wist dat ik er niet mee om kon gaan. Ik wist direct dat ik nooit beroemd wilde worden. Mensen die je aanstaren, waar je ook gaat of staat. Je kunt je de luxe van het per ongeluk in het openbaar aan je kont krabben niet meer veroorloven.

Wat al die mensen bezielt, die zo graag hun snuit op televisie vertonen, weet ik niet. Maar zij liever dan ik, dat staat vast.

Remco Campert. Nog zo’n beroemdheid. Dit jaar wordt hij 75. De Gekooide Roos feliciteert hem van harte!

En verder wens ik vanaf deze plaats iedereen die daarnaar hongert veel beroemdheid. En alle anderen de rust waar zij recht op hebben.