Naar buiten lopen en de lucht opsnuiven
van al wat wij maakten en mismaakten.
Er is geen reden voor paniek en geen uitzicht op vrede.
Geen solidariteit met soortgenoten, slechts een overeenkomst
van organen en behoeften. Ieder voor zich
stelt het doel en mengt de kleuren.
De emotie ligt in boeken te beschimmelen of hangt teloor aan muren
als aderloos behang. Onmachtig om uit zichzelf
als kippenvel op onze rug te kruipen.
Wat hebben wij gedood als enkel tijd?
Geef mij de honger naar onweer.
Geef mij zand en ik blaas voor ons een transparante huid.
Ik maak ons een schilderij zonder achterkant,
zonder bleke plekken op de muur; een uitzicht.
© 2004
Ferdinand Wittenberg / De Gekooide Roos