Met onder haar loep dit natste gras
in een verlaten ochtend waarin moet
gedacht, schrap en ongestoord,
naliggend met wat lappen en verder
niets meer om het lijf. O, wat een
prachtige ochtend vindt ze dit.
Een wereld maakt zich kenbaar
en krioelt, verschuift, verdwijnt waar
bijna niets kan worden uitgericht.
© 1999
Alfred Schaffer / De Gekooide Roos