Tussen vyf en sewe vanoggend

lê ek in die bed net duskant die kanaal van slaap.

Verknog aan hierdie landstreek met niks meer as gedagtes nie

draai ek terug stroom-op na donker drome.

Toe die skielike weersverandering. Waansinnig wind.

Wat voorheen verslons en afgetakel soos ’n ou vrou was,

iets verstaanbaar, swel uitmekaar en word onherkenbaar. Iets totaal onbeheers.

Opgestaan en heeldag sit en kyk hoe die reën teen die ruite val

het dit nie nodig nie, die grasdak se grys gedrup op hierdie dag

met al my krag besweer ek die gure weer, stuur dit kuslangs

na ’n groot rivier waarvan ek weet. ’n Gryse rivier

bestand teen gure weer. Wat traak dit my as die rivier moet vlug

weg van die see, dieper na die binneland, om binne ’n paar dae sy weg terug te vind.

’n Vrou wat gewoon na reën kyk, kan altyd ’n boek optel om te lees

van ’n plek waar daar nooit reën val nie – ek het deur uitgebreide

ergs gereis, skryf Lhote. ’n Vrou wat na die reën kyk

kan saam die veerligte netwerk van droë Sahara riviere volg

tot by Ténéré waar skulpe, visbeendere, gefrommelde visnette

en manjifieke harpoene gevind kan word.

In die Guezzam se hidrografiese sisteem, lees ek

is daar dromende swemmers teen die kranse

sonder wapens of strategie

afgesny van hul eie skaduwees

gly hul op die rivier se bodem

en ek kyk weg van die see, altyd berg se kant toe.