Het is er maanden geleden mee begonnen dat mijn overbuurman, die graag aan zijn auto klust, boomboxen heeft ingebouwd om dat werk muzikaal met technohouse te ondersteunen.

Hij is lid van de vrijwillige brandweer, en hij staat altijd zodanig geparkeerd dat hij direct kan wegscheuren zodra de portofoon aan zijn broekriem een melding doorgeeft; de man communiceert sneller dan zijn schaduw. Dat doet hij regelmatig, met piepende banden, maar binnen een kwartiertje is hij al weer terug; hij mag nog niet meespelen met de grote jongens, de beroepsbrandweer.

Maar ondertussen die muziek. Een permanent gehamer, waaraan in mijn hele huis geen ontsnappen mogelijk is. Het gaat sneller dan mijn hartslag en dat voelt zeer verontrustend.

We spraken af dat hij de muziek niet langer dan een paar minuten zou draaien om zijn apparatuur te testen en niet luider dan noodzakelijk. Maar die minuten waren al in een paar dagen uitgedijd tot uren. En de volumeknop bleek nog veel hoger te kunnen! Muziek waarvan de basistonen niet zozeer bedoeld lijken om te horen, alswel om te voelen. Soms zo luid dat m’n maag zich achterlangs om m’n ruggegraat leek te vouwen. Ik zag zwarte vlekken voor mijn ogen, die op de maat van de muziek pulseerden.

Ik sliep onrustig en na enkele weken begonnen de hoofdpijnen.

De muziek hield aan. En zelfs als er geen muziek klonk, was er altijd de verwachting dat het lawaai elk moment kon losbarsten.

Twee maanden later kwam van het ene op het andere moment de angst. Een niet aflatende angst die m’n benen slap als vla maakte. Het was alsof mijn omgeving ín mijn hoofd zat. Alles klonk vijandig. Geluid was mijn vijand. Alsof ik de afgelopen tijd een zintuig had ontwikkeld dat me waarschuwde voor naderende herrie.

Ten einde raad heb ik de buurman vorige week met de politie gedreigd. Sindsdien is het stil.

Maar de maanden vol gedreun hebben hun tol geëist: in mijn hoofd houdt de herrie aan. Ieder geluidje is een alarmsignaal. Ik anticipeer op muziek die er niet eens meer is! De stilte is vol vijandschap. Een stilte die ieder moment kan overslaan in het gevreesde gebonk.

En zo langzamerhand begrijp ik dat dit nooit meer overgaat.