Hier in Hendrik-Ido-Ambacht zal ik niet veel missen. Vriendelijke buren, dat wel. Behalve die idiote bonkiebonkiebuurman natuurlijk, maar die houdt zich schijndood sinds we met de politie gedreigd hebben. We groeten elkaar niet meer, doen net alsof we elkaar niet zien. Ik vind het wel best.

Alleen het kromme oude mannetje dat ik iedere dag vanuit mijn werkkamer voorbij zie fietsen, heen en terug naar een mij onbekend doel, hem zal ik missen. Hij ziet eruit alsof hij uit een stripalbum van Martin Lodewijks is ontsnapt. Waarom ik dat vind, weet ik niet. Misschien is het omdat zijn breekbare gestalte zo krom als een hoepel op die damesfiets zit. Of misschien is het omdat zijn grote pet zo losjes over zijn kleine schedel hangt. Of omdat zijn ogen zo blij verwonderd door de dikke brillenglazen kijken, alsof hij alles voor het eerst ziet. In ieder geval is hij mij dierbaar geworden.

Wat ik zeker niet zal missen, is de wasstraat waar ik onlangs voor het eerst mijn auto wilde laten wassen. Ik was door een uitgever uitgenodigd om een luxe boekpresentatie mee te maken en ik vond dat ik dan wel in een schone auto moest komen voorrijden. Het was een wasstraat zonder bediening. Op een bord stond aangegeven hoe te handelen.

Nergens een rode beugel te bekennen. Wel een zwarte beugel met een rode streep. Nogal onzorgvuldig geformuleerd dus, vond ik. Ik stapte uit, trok me terug achter de transparante spatpanelen en drukte op de rode knop. Tot mijn afgrijzen kwam er nu ratelend een enorme deur naar beneden, recht boven het dak van mijn nog niet afbetaalde auto. In gedachten zag ik al hoe mijn voiture door de deur in tweeën werd gesneden. De deur raakte het dak! Ik kneep mijn ogen dicht, ik kon het niet aanzien. Het geratel stokte. Voorzichtig opende ik mijn ogen. De deur was gestopt zodra hij tegendruk ‘voelde’. Wat was ik dankbaar!

Enkele minuten later, nadat ik ervoor gezorgd had dat de deur weer ratelend was opgetrokken, vond ik de rode beugel. Zeker zes meter verder de wasruimte in. Dit keer ging alles goed, maar ik nam me heilig voor om de goden niet te verzoeken en hier nooit meer mijn auto te wassen.

Mijn vrouw, Wilma, was verhinderd, dus vroeg ik mijn schoonmoeder haar plaats in te nemen, dat had zij al eens eerder gedaan, ook al was dat geen groot succes geweest.

Op de een of andere manier had de uitgever lucht gekregen van haar komst, en een paar dagen later lag er een envelop op de deurmat. ‘Afnodiging’, stond er bovenaan de brief. Afnodiging?

‘Vanwege het feestelijke karakter van de avond, de onverenigbaarheid van persoonlijkheden en de continuïteit van onze relatie…’ Kortom, of we maar weg wilden blijven.

Nou, dan moet je net mijn schoonmoeder hebben.

In haar opvallendste galajurk, van oogverblindende goudglitters, en met een uitgesproken zuur gezicht, arm in arm met haar schuchtere schoonzoon, verscheen ze poepiesjiek een half uur te laat op de presentatie. De schrijver was al aan het voorlezen.

Gelukkig was de uitgever heel sportief: hij vertrok geen spier. Zo werd het toch nog een gezellige avond.