Ooit moet ik voor de eerste keer in mijn leven het strand gezien hebben. Op een stralend mooie ochtend. Toen is bij mij de verwachting gewekt dat er nooit een einde aan die dag zou komen en dat alles wat voor me lag even eindeloos mooi was en blauw, als die streep in de verte die ik voor het eerst zag, de horizon. Ik herinner me de eeuwige teleurstelling die wachtte in de late middag als ik moe en huilerig weer mee moest naar huis, weg van de vurige zon in het westen, terug naar het donkere land in het oosten, waar de mensheid was en haar weedom. Zoals op de laatste bladzijde van De Kleine Johannes.

Die herinnering aan het strand in de morgen ben ik de rest van mijn leven niet meer kwijt geraakt. Die roes van verwachting, of het leven aan mijn voeten lag. Zand, zee, hemel en zon. Water, aarde, lucht en vuur, de vier elementen die samen vloeiden aan de horizon in het land van de eeuwige jeugd, waar de tijd stil stond.

Het kwam nooit verder dan een kuiltje graven.

Middelpunt van het groepje was een vrouw van een jaar of dertig die iets deed bij de televisie. Haar naam weet ik niet meer. Ze deed haar bovenstukje uit en stelde haar grote, erg witte boezem tentoon. Ze keek uitdagend om zich heen, want topless zonnen was iets nieuws en gewaagds. Hier en daar was het zelfs verboden. Iedereen deed z‘n best om het heel normaal te vinden, want we waren immers progressief. Het mocht niet alleen, het moest, verboden te verbieden! Ik stelde met verbazing vast dat ik het helemaal niet mooi of opwindend vond, die grote witte dingen. Ik werd er triest van, ik kreeg het gevoel dat ik er eigenlijk helemaal niet bij hoorde, bij al die moderne mensen. Er was nooit iets terecht gekomen van een dag op het strand. Ik staarde in de verte. Een paar meisjes speelden in de branding met een bal. Zo‘n blauwe, met NIVEA erop. Iemand had een radio bij zich. Radio Veronica draaide de Beatles. Hun laatste hit, Let It Be.

Ze kwam uit zee, in een lange gestrekte draf naar ons toe lopen, in slow-motion over het strand zwevend. Haar voeten lieten op het harde zand nauwelijks een spoor achter. Ze was heel jong en zo mooi of God haar persoonlijk had geschapen. Want bij de meeste mensen laat Hij dat waarschijnlijk aan Zijn personeel over, maar af en toe doet Hij er wel eens eentje zelf. Om te laten zien wat Hij eigenlijk bedoeld heeft.

Ze was al bijna droog toen ze over het terras liep. Donker haar in springerige natte krullen viel op haar schouders. Ze liep vlak langs me. Ik zag haar spieren soepel bewegen onder haar strakke bruine huid. In haar ogen - van een ongelofelijk helder grijs - was een naar binnen gekeerde opwinding zichtbaar, het gevoel lekker gezwommen te hebben. Ze was zich niet bewust dat iedereen naar haar keek. Een meisje in de magische schemer tussen kind en vrouw, op het scherp van de snede. Toen was ze verdwenen en het leek alsof ze een stilte achter liet op het terras. Even leek de tijd te bevriezen als een film waarvan het beeld stil wordt gezet. Ik keek naar de anderen. De snelle jonge mensen waren ineens veranderd in mummies, verschrompeld en afgetakeld. Kalende mannen met buiken, vrouwen met slappe tieten en uitgebluste ogen. De topless televisie-ster hield haar handen voor haar borsten alsof ze betrapt was. Haar mond was ineens bitter. Voorbij, vergeefs en voorbij: een Godin was uit het schuim van de zee verrezen om in haar volmaaktheid de voze aanstellerij en hoogmoed te bestraffen.

De zon doofde uit, een grijze muur kwam uit zee aanrollen, kil en vochtig. Een zeevlam. Het strand was in een oogwenk leeg. Iedereen vluchtte het paviljoen binnen en even later terug naar huis. Naar het donkere land in het oosten, waar de mensheid was en haar weedom.

Dat was de laatste keer dat ik aan het strand geweest ben. Ik had er niets meer te zoeken. Het jaar daarop kocht ik de boot en leerde de zee kennen. Het strand werd een streep in de verte, waar ondiepten zijn en waar ik vandaan moet blijven.

Soms zie ik wel eens een bal drijven en misschien kom ik nog eens een blauwe tegen, met NIVEA erop. Godin uit het schuim van de golven geboren, bid voor ons. Meisje Zonder Genade, bid voor ons. Sterre der Zee, bid voor ons. Nu en in het uur van onze dood. Amen.