Charl-Pierre Naudé Alter ego (Nederlandse vertaling)
Vertaald door
Marc Boelens
De trap naar de zolder kan mij nu nog intrigeren.
Waar spinrag raadsels uit kinderdagen vasthoudt - en het smalle
heldere luik achterin soms dichtvalt als een guillotine,
zodat veren uit de schemer zakken, en de schrik
een ogenblik alles laat dwarrelen, stond ik weer:
gebogen. Oude deuren waardoor niemand stapt
en roestige ramen die niet sluiten of dichtslaan
zijn aan de kant gelegd, bij kettingen en reistassen die vergaan
in het geheugen. Van nergens plukt een briesje
door een jeugdboek. Bij de flarden licht van een lucifer
staart een schaduwgezicht, vol schijnroet, armoedig
naar mij terug uit een oude spiegel, halfvergeten.
“Het spookt op zolder,” heeft Moeder gezegd. Ik moet zo terugkeren
naar beneden, een kleurling, vanuit het geweten.
© 2007 Charl-Pierre Naudé / De Gekooide Roos
Over Charl-Pierre Naudé
NOTES TOWARDS A BIOGRAPHICAL SKETCH
I was born end 1958 in a small town in the heartland of the Eastern Cape — a half-fish with a
sixties hairstyle, two years too early. I suppose I could not wait to argue with my parents.
I grew up in East London, a wind-swept coastal town built on the bones of the
Xhosa empire and the broken dreams of the Great Depression — and prone to religious revivals,
which didn't seem to help.
I went to Stellenbosch University to study Philosophy and Classics, then spent
the eighties "underground" running away from the South African Defence Force that kept on calling
me up to fight a civil war — not an unusual fate for someone of my generation in South Africa. Die
Nomadiese Oomblik was published by Tafelberg in 1995 — and awarded the Ingrid Jonker Prize in
1997.
I was made a poet by the melancholic ambiguity of Cape Town and the Eastern
Cape. But Is came to Johannesburg at the beginning of the nineties to be swept away by the current
of change and to be poisoned by all the metals in the ground here. As a journalist I made a name
of sorts as film analyst.
Being a poet in a country with nine languages and several immigrant ones while
half of the population cannot read, is like putting holy communion on the tongues of a many-headed
monster, with one small piece of bread. Already I have only one hand left. It is this hand I call
Afrikaans, no matter how much it changes.