Die stertkant van die droom is al wat sy kon onthou toe sy wakker word. Die mans uit die hede en verlede so saam om die kontrak, met ’n afgeskeurde stukkie papier en ’n persoonlike ooreenkoms vasgekram aan die netjies getikte dokument. Nouja, toe is sy wakker. Vir die tweede keer. Die eerste keer het sy gou ’n briefie en ’n impro’tjie kom skryf:

Eienaardig hoe die beelde mekaar oproep. Sy hoor die mossies buite toe sy weer gaan lê en dink daaraan dat ’n vriend haar vertel het hoe die kommunikasie tussen die gevleueldes plaasvind. Wel, vanoggend praat hulle met haar ook. Beeldsgewys.

“Kom, kom” sê Adriaan. “Ons moet gou maak ek wil reg voor sit.”

Héél voor. Go-go dancing. ’n Christelike universiteitskoshuis waar daar nie gedans mag word nie.

Die koshuisvader, ’n stoere omie met ’n al groter wordende bles, sit teen die muur op ’n ongemaklike regop stoeltjie. Andersinds sit almal op die matrasse wat ingesleep is. Op die make-shift verhogie kom Marilyn te staan. Vreemd dat sy onthou hoe sy raakgesien het dat dié by haar kort mini sykouse aangehad het. En sy het die kleur herken- donker, maar nie swart nie, blackmail. Fyn-blink in die lig. ..laced with diamonds dear for you...nee, eerder...and all the venom snipers after you..swoop swoop rock rock. Maar dan weer ook nie.

Die musiek begin; dit was die vroeë sewentigs. Dit was nie Sweet Caroline nie, nee, wat was dit nou weer? Dit sal haar later byval. Aahh. Geweet dit moet ’n C- wees. Cecilia. Die ligte word afgeskakel en die dans begin. ’n Enkele ultravioletlig op die danseres is al wat daar is, maar dit is meer as genoeg. Sy is duidelik te sien, maar die klein wit driehoekie van haar broekie skitter deur alles heen. Harde musiek en absolute stilte, so saam in een vertrek aanwesig. Nogal iets.

Skielik bulder die koshuisvader se stem: “Sit aan die lig!”

Twee weke later weet almal dat Marilyn mag kom eksamen skryf, sy is immers in haar vierde jaar, maar dat sy geskors is van die universiteit. Die huiskomitee, wat die geleentheid gereël het, het glo voor die rektor getuig dat hulle geen idee gehad het nie. Dat hulle haar gevra het om ’n dans te doen wat by die geleentheid pas. Hulle het miskien gedink ballet of so. Agt groot mans, oorwegend regstudente. Ook finale jaars, meestal.

Maande later, toe sy Bertus leer ken het, kon hulle so lekker gesels. Redeneer oor alles en nog wat. Nuwe onderwerpe en oues soos die hoender en die eier. Die pen en die swaard. En die Marilyn insident het ook nog by haar gespook. Hy was ook in daardie koshuis, maar hy was die aand nie eers teenwoordig nie, sê hy. En hy was ook nie op die huiskom nie. Dus - onskuldig. Betreklike onskuld - is dit ’n regsterm?

En gister het hulle egskeiding gepraat. Seer all round. Meer as net gepraat. Onderhandel. Haar lot is in sy hande, maar gelukkig- the anger runs out. Huwelik onherstelbaar. Vrou is emosioneel onstabiel.

O ja, en gister was daar ook nog die gediggie van Alex se vriend oor die ander helfte se sonsverduistering: