Abel Staring Het ruist
Het ruist pal boven zich voltooiend graan.
Een zwaluw scheert de toppen langs en toont
zigzaggend aan dat gis- en wiskunst loont.
Ik hoor al klokken slaan in Ispahaan.
De zon wil ook geen streepje verder gaan.
Ondeelbaar ogenblik waar schaduw woont
verscholen in het licht dat loodrecht troont.
Een punt des tijds. Ik word terstond verdaan.
Maar ik, ik tref mij onverlet alleen
diep in de crypte waar het denkend riet
papyri leest en hunkert naar rivieren
in Egypte, en zie nu ponydieren,
wagens, kinderen. Ik hoor hun lied.
Het trekt in merg en been. Het trekt bijeen.
© 1999 Abel Staring / De Gekooide Roos
Over Abel Staring
Abel Staring (1943). Autodidact,
was arbeider bij Hoogovens, psychologisch medewerker, herder
en leraar. Probeert sinds 1998 dichter te worden.
De archivaris voegt toe: meer werk van Abel Staring op zijn
facebook-stek,
de website gedichten.nl en
op SchrijfNet.
Abel Staring schreef ook op Schrijf.Net