Als de dag een onzekere wig drijft tussen
het flardendak van grauwe wolken en de witte heuvelrug
valt het beetje licht op stramme dennen
die weken sneeuw dragen in volmaakte stilte.
Vorst spant hun verglaasde takkenbogen
tot het lichtste schokje het gestolde leven binnen breekt.
Alleen de ijle vingers van gestage wind kunnen pellen
tot de takken spreiden en den na den bevrijden.
Maar schamele berken buigen en
boren hun toppen in de grond.
Die mislukte acrobaten
groeien verder rond
© 2000
Rob Giel / De Gekooide Roos