De radio beneden staat keihard. Mijn vrouw heeft niet zo’n last van existentiële tormenten. Mijn vrouw is een rots. Rocheeke noem ik haar soms, als ik wat teveel op heb. Ik noem haar zo sinds 31 december 1989. Sinds het begin van mijn fin de siècle-gevoel. Bij de laatste klokslag van 1989 werd ik me plots bewust van het zwarte gat. Het einde van de eeuw. Het was alsof mijn lichaam en geest onweerstaanbaar door een vacuüm werden aangezogen. In paniek klampte ik me vast aan mijn vrouw. Daar, onder die lelijke vierarmige luchter en de reeds verwelkte mistletoe noemde ik haar voor het eerst “mijn rocheeke.” Wel twintig maal, tot de andere gasten er wat zenuwachtig van werden. Onze beste vrienden lieten zich nadien een tijdje niet meer zien, mijn vrouw sprak een maand niet meer tegen me, maar het waaide over. Toch werd het nooit meer als voorheen. Het gevoel bleef, ook al deed ik nu mijn best om het te verdoezelen. Eén voor één kwamen onze vrienden terug. Omstreeks het tijdstip van hun verjaardag belden ze me op met de smoes dat ze for old times’ sake de vriendschapsbanden weer kwamen aansnoeren. Voor mij hoefde het niet meer. Maar om mijn vrouw te plezieren onderging ik hun bezoek. En weerstond ik zo goed mogelijk die irritante scheve lachjes op hun vriendschappelijke uitvreterssmoeltjes toen ze vroegen of ik weer beter was.

Ik schud de herinneringen van me af en leg de handdoek over mijn schouders. Tijd om de handen uit de mouwen te steken. Wil ik dat stukje voor de krant op tijd afhebben, dan moet ik me haasten. Ik leun wat opzij om aan het wc-papier te kunnen. Als de Belangrijke Gedachte komt, zal ik er klaar voor zijn. Verdomd, denk ik, ik ben mijn pen vergeten. Mijn oog valt op de lippenstift van mijn vrouw. Hij ligt in het zeepbakje. Gretig schroef ik de dop er af en wacht.

Maar, waarover kan je in hemelsnaam nog schrijven, als je weet dat het bijna met ons afgelopen is? Als het huis in brand staat begin je toch ook niet te zeuren over een lekkende kraan? Goed dan, ik geef mijn baas zijn zin. Van lucht kun je niet leven. Er moet brood op de plank. Brood zal trouwens binnenkort niet meer te krijgen zijn. De lucht zal ook verpest zijn. Maar daar mag ik nu niet aan denken. Er staat teveel op het spel. Mijn baan bijvoorbeeld. Mijn baan! Alsof dat dan nog belang zal hebben! Wat heb je eraan als je een baan hebt, maar geen huis meer om in te wonen, geen lichaam meer om in te leven, geen... STOP! Denk aan iets anders.

Iets leuks. Iets leuks. Bijvoorbeeld, mijn vrouw. Ik ben er zeker van dat een artikel over haar zal inslaan als... Ja, dat zal mijn baas wel interessant vinden. Op het laatste feestje kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. De geilaard. Ik zei nog tegen mijn vrouw dat ze wat uit die jurk gegroeid was, maar ze deed hem toch aan. Vermoedelijk is het door die jurk dat ik nog werk heb. Toch zit het me nog niet lekker. Goed, ze verjaarde, maar: moest hij daarom zijn tong zo diep in haar mond steken? Was het echt nodig dat hij daarbij zijn hand de vrije loop liet over welvingen die normaliter voor mij zijn gereserveerd? Dacht hij nu echt zich alles te kunnen permitteren? Mijn eerste impuls was om hem er af te trekken en murw te slaan. Maar ik bedacht me. Wat heeft het voor zin om bezitterig te doen als je weet dat straks alles, die jurk, mijn vrouw, mijn baas, de hele bol... ach, ik mag er niet aan denken.

Ik blijf er kalm onder. Vanop mijn krukje zie ik de paddestoel in mijn raam groeien. Hij is zoals ik me hem altijd al heb verbeeld. Roze, als de feestjurk van mijn vrouw. De lippenstift en de velletjes papier vallen uit mijn hand. Oei, denk ik, een vlek op de vloer. Maar dan bedenk ik dat dat geen waardige laatste gedachte is en ik concentreer me. Net op tijd dringt het tot me door: de belangrijke gedachte, het Waardige Einde. In die laatste seconde besef ik grijnzend dat ook de onsterfelijken — Claus, Dante, Vergilius — in de vergeetput worden geslingerd. Eén moment zijn wij allen werkelijk gelijk. Een lichtflits lang fusioneren wij tot een homogene vleesklomp. Eén ondeelbaar moment zijn we ons bewust van de eenheid van alle dingen.