Tijdens het stemmen kijk ik naar het volk dat de zaal weer opzoekt en vervloek het. Zij zijn verantwoordelijk voor het lot dat me in dit provincieorkest dwingt tot het spelen van Vivaldi tot de dood erop volgt. Abonnementshouders die alleen willen horen wat ze thuis in hun cd-rek hebben liggen, zodat ze kunnen vergelijken. Zelfgenoegzame muzibeten die hun boxen hebben uitgezocht op wattage en de kleur van hun behang en de schouwburg bezoeken omdat een boek lezen te lang duurt.

Toch heeft de programmamaker een steekje laten vallen. Een listig steekje dat het zaalvolk over het hoofd heeft gezien of schouderophalend heeft genegeerd. Het seizoen wordt afgesloten door een stuk dat je eerder zou kunnen aantreffen tussen kettingzagen dan tussen tubes tandpasta. Het hele seizoen heb ik me hierop verheugd en ik kan me nauwelijks bedwingen de eerste noten in te zetten, maar leg de gestemde viool op mijn schoot, haal een keer diep adem en laat mijn ogen langs de rijen gaan. De Hittieten in de zaal hebben nog niets in gaten en bereiden zich voor op nog een uurtje hoesten, gapen en kleffe pepermuntjes doorgeven. Argeloos: prima. Na vanavond zullen ze nooit meer zonder trillende vingers een cd’tje in hun midiset leggen.

Eindelijk komt Stokmans op, buigt half voor het plichtmatig handenwrijven en overziet zijn kudde die weldra de stampede in zal zetten, maar adagio vertrekt; kabbelend notenwerk gesprenkeld over vlinderdasjes en cultivéparels. Even de pauzecafeïne uit laten werken en de eerste snoepjes laten smelten. De viool kirt als een verlegen meisje onder de bedaarde hand van mijn strijkstok en het is onvoorstelbaar dat ik haar zo dadelijk tot een hitsige feeks zal opzwepen. Voorspel, allemaal voorspel.

Tijdens de eerste maten zie ik over de bladmuziek het toondove mens met haar divergerende reuzeldijen weer op de eerste rij bivakkeren. De schrik van het seizoen, met haar spekrollen die zich vol in het zicht over de kniekousjes dringen; voorportalen van de hel die gesmoord in bindweefsel onder haar rok uit het zicht verdwijnen. Haar man, eens poortwachter, nu nar, zit met gesloten ogen naast haar, aan weet ik wat te denken. Ik ben jaloers op die sufferd: hij kan tenminste zijn ogen sluiten voor de karbouw die mij over de bladmuziek aanstaart met haar samengetrokken vissenbek en priemende modderoogjes.

Ik moet haar uit mijn gedachten zetten, anders gaat het straks mis. De eerste viool heeft voor de pauze al een paar keer giftig naar me gekeken. Met mijn voet verschuif ik de muziekstandaard een decimeter, totdat de achtergrond het vertrouwde beeld geeft van induttende concertgangers, de reden dat stoelen in schouwburgen armleuningen hebben.

Een paar maten rust voor de snaren en ik beantwoord de blikken van de eerste viool door mijn strijkstok in mijn rechtersok te steken, waar net onder de rand van mijn schoen een bijzonder ergerlijk jeukend plekje zit. Dat lucht op, net als de aanblik van zijn rode kop.

Mis ik toch bijna de aansluiting! Uit mijn ooghoeken zie ik net op tijd de pierewaaier zich naar de violisten draaien met zijn belachelijke stokje. Zijn borstelige wenkbrauwen — nee, niet de wenkbrauwen kapper, ik ben dirigent — zover in mijn richting gefronst dat ik de neiging heb ze weg te meppen met m’n strijkstok. Maak je niet zo druk, mijn arme dirigentje. Kijk, ik ben er alweer, zie eens hoe gracieus mijn stokje in de maat beweegt met de andere viooltjes in dit aangeharkte perk.

Potentaatje richt gelukkig zijn spastische aandacht op de blazers, waar iemand blijkbaar vergeten is een passend rietje te snijden. Wat zal die er straks van langs krijgen. Ach ja, dat krijg je als je hele leven sabbelend in de orale fase blijft hangen. Stomme blazers: de hele dag poetsen, spuug aftappen en op je vijftigste lipkanker. Ik moet in een strijkje, maar dan mis ik de pauken, en dat zou jammer zijn. Alleen al voor die middenrifverwekende klappen zou ik hier blijven hangen, al komt het zelden voor dat ze zich echt kunnen laten gaan. Hebben ze twee van die afgedekte zalmkwekerijen voor zich, mogen ze alleen af en toe met hun wollige hengeltjes zachtjes het velletje beroeren. Paukenisten moeten minuscule ego’s en een waanzinnig hoge bloeddruk hebben.

Allegro. We verlaten nu definitief de drogisterij, en smijten de deur keihard achter ons dicht.

Presto! Daar gaan we. Kom op meid, schud je rokken! Fuck RSI!