In de middaghitte blijven zitten
onder een eeuwdikke kastanje
bij café de Overzet, waar de smalle
Maas verkoeling aanvoert
De glijbaan slijt een kinderjurk, de schommel
wil maar niet vergaan, en wij, familie voor even
verenigd, praten dat het een drukte is
over de vluchtigheid van leven en hoe
weerloos zelfs de voet van vader is
Later zou het stiller worden, ontweken de kippen
ons minder, zagen we in de verte
hoe nog de trekpont fietsers overzette en
de zon omvattend over het water scheren
Dit was onze wereld niet,
dit waren wij
© 2000
Job Degenaar / De Gekooide Roos