Laatst besloot ik dat het zo niet langer kon.

Eenmaal boven met het pakket, begon ik onmiddellijk met uitpakken, geholpen door de beide katten, want die zijn erg goed in dat werk. Ze klauwen en schuddebijten zo woest in het papier dat de vlokken door de kamer wuiven, zodat ik me in zo’n met water gevuld glazen landschapje waan waarin je sneeuwvlokken kunt losschudden.

Het is mijn roeiapparaat! Al zo lang heb ik vergeefse pogingen gedaan om voor zo’n ding te sparen, maar keer op keer besteedde ik het geld dan toch weer aan een sjieke fles wijn of een etentje. Nu heb ik ’m dan!

Dat wil zeggen: als ik ’m eerst even assembleer, want elk onderdeeltje ligt los in de doos. De handleiding is in het Duits. Met behulp van Bolzen, Hutmuttern en Unterlegscheiben bevestig ik de Muffe aan het Querrohr en dat weer aan de Grundschiene, vervolgens breng ik de Dämpfer aan en de Gummifüße, enzovoort. Tot ie eindelijk in volle glorie voor mij staat: mijn eigen Rudergerätes! Wat zal ik mooi worden!

Als je eens op bezoek komt en de deur wordt opengedaan door een Hercules, schrik dan niet: Ich bin’s nur.

Alleen doet nu alles zeer. Bestaat er geen genade? Mijn gestalte is gekromd, alle spieren striemen en vlammen en bij iedere stap kraken al mijn botten, zodat de mensen verschrikt achteruit deinzen als ik aan kom lopen. De gevolgen van het trainen met een roeiapparaat worden zwaar onderschat. Toch ben ik inmiddels al bijna twee ons afgevallen. Matigheid, dat is heel belangrijk in het leven. Door die gedachte heb ik mij altijd laten leiden en het is mij dan ook goed gegaan. Nooit klachten. Alleen last van tocht op het hoofd af en toe.

Al dagenlang zwierven we door de ruimte, de andere mens en ik, zonder eten of drinken. Tot wij op een groot, geel, rechthoekig ding stuitten, als een enorme cake met een dun velletje eromheen. Was het eetbaar? De andere mens brak door het velletje heen en at. “Waar smaakt het naar?” vroeg ik. “Het smaakt naar, naar... het smaakt naar níets wat ik ooit eerder proefde. Maar het is heerlijk, het is eten en drinken!” We aten. Dagenlang voedden wij ons met het gele ding, tot we het schoon opgegeten hadden, op dat moment werden we opgepikt door een ruimteschip. We bedankten onze redders, maar die waren te bescheiden om van dank te willen weten. Op dat moment verscheen in de ruimte eenzelfde gele vorm als waarmee de andere mens en ik onszelf gevoed hadden, alleen deze was veel groter, deze was imméns! "Wat is dat?" vroeg ik onze redders. "Dat is de machtigste vorm van het heelal. Het is vreedzaam, maar als het zou willen, zou het ons met een simpele gedachte kunnen verpulveren." Toen klonk bulderend de stem van het gele ding: “WAT HEBBEN JULLIE MET MIJN ZOON GEDAAN?!”

Zou ik God ontmoet hebben?