In het begin van de wandeling werden we door een groep boos schreeuwende Vlaamse gaaien begeleid, maar we lieten ons niet verjagen. Zo’n mooi bos! Er waren duizend kleuren groen. En roze en witte bloempjes aan de braamstruiken, en roze vingerhoedskruid. En in de schaduw, planten met piepkleine gele bloempjes. Uit een gigantische beukeboom, met een omtrek van bijna vijf meter, groeiden vijf afzonderlijke stammen en het bladerdak had een doorsnede van wel dertig meter. Onder de boom was niets dan bruin blad. Hij was zo hoog, dat hij over alles heen keek. Generaties lang hadden verliefde mensenpaartjes hun naam in de bast gekerfd, maar het leek de boom niet te deren.

En overal paddestoelen. Waar je je blik ook op richtte zag je paddestoelen. Bruine en witte en muisgrijze en okerachtige en rode met witte stippen en grote sponszwammen en geglazuurde porseleinzwammen en prachtige oranje koraalzwammetjes, van alles! Ik heb nog nooit zoveel paddestoelen gezien, duizenden!

En dan de geluidjes, tientallen geluidjes, en toch een stilte zoals je die thuis niet kent. ‘Tsjie, tsjie, tsjie,’ deden de kuifmeesjes in het naaldbos verderop. Het was zo rustig, zo stil, dat je er een uiltje kon horen knappen.

En toen, tot onze grote schrik, stond er plots een mager kereltje voor onze neus, met een paar enorme laarzen om zijn beentjes. “Spillebeen,” zei hij nerveus, “de naam is Spillebeen.” En hij drukte ons de hand. “En u was?...” “Boelens,” antwoordde ik verbouwereerd, “Wilma en Marc Boelens.” “Het is wat te zeggen,” antwoordde hij wereldvreemd, “nou, nou, nou.” Hij wipte ongedurig van de ene laars op de andere. “Wel, dan ga ik maar weer,” zei hij. Hij schudde ons nogmaals de hand en weg was hij! Alsof hij er niet geweest was! Wilma en ik zochten om ons heen, maar er was geen spoor van hem te bekennen. We keken elkaar maar eens aan en dat was dat, we hebben er verder geen woord over gewisseld. Wat moet je d’r van zeggen, per slot van rekening. Gelukkig huppelde er juist een ree voorbij en dat leidde onze aandacht af.

Sowieso is het raar dat mensen het blijkbaar nodig vinden hun eigen naam aan hun nering te geven, dat levert curieuze combinaties op. Zo is er een groothandel in protheses die BEENHAKKER heet. En dagelijks lees ik op de Rotterdamse televisie: Het weer wordt u gebracht door ENGELEN. Daaronder staat weliswaar vermeld dat het hier om een keukenspecialist gaat, maar frappant blijft het. Dan liever de architect ROTHUIZEN, die zijn naam liet veranderen in ROTSHUIZEN.