Een loodgrijze lucht kondigde het zware weer al aan, de avond voor vertrek, en op het gazon achter de flat dansten witte wieven! Het kunnen natuurlijk ook mistflarden zijn geweest, maar voor de veiligheid hield ik ’t maar op witte wieven. Ik was gewaarschuwd!

Je begrijpt, ik was behoorlijk in de war toen ik mijn bed opzocht. Eerst droomde ik dat honderden kinderen op de deuren en ramen van mijn huis bonkten: “Laat ons binnen, laat ons binnen!” Maar ik doe niet open, ik heb niets met ze van doen, ik heb alle tranen van de wereld al gehuild, wat wil men nog van mij? Tenslotte droomde ik, dat ik jou enkele meters ontbijtkoek toezond. Heb je daar wat aan?

Diezelfde avond werd ik door een berucht kinderboekenschrijver uitgenodigd om een hapje te eten, om zo de doorstane ellende sneller te kunnen vergeten. Kinderboekenschrijvers verdienen veel geld, dus ze kunnen het breed laten hangen. Zo ook mijn gastheer. We zaten in een restaurant dat als een van de beste van Nederland bekend staat, tussen veel rijke klanten zonder beschaving, zodat wij ons al snel thuis voelden. De terrine van ganzenlever en een salade van haricot verts met truffel werd voortreffelijk begeleid door een Puligny Montrachet ‘Les Garennes’ Premier Cru 1997 en al snel ontstond er een aangename sfeer. “Hoe was de werkweek?” vraagt mijn gastheer meelevend. Hij is zelf een gewezen schoolmeester en begrijpt dat dit onderwerp direct behandeld moet worden.

Tijdens de werkweek was daar in ieder geval niets meer van te merken. In een poging de jeugd bij te houden ben ik genadeloos gestruikeld. Op de ijsbaan, waar de docenten vergeefs probeerden te laten zien dat ze nog even energiek waren als hun leerlingen, maakte ik een spectaculaire smak. Vandaar dat mijn teen nu dieppaars is, hetgeen hem bijzonder goed staat. De leerlingen konden het blijkbaar wel waarderen, want ik ontving een ovationeel applaus.

‘Meneer, u praat zo netjes. Bent u van een hogere stand?’ vraagt een van de meisjes.

‘Nee’, antwoord ik vermoeid, ‘daar worden leraren Nederlands op geselecteerd, op hun nette uitspraak’. Verkleumd bereiken we eindelijk de finale van de speurtocht; alle aanwijzingen heb ik zelf gevonden en daar ben ik nog trots op ook.