De benedenbuurvrouw was oud, maar evengoed was haar dood onverwacht. Het was haar dochter die haar vond: ze zat verkrampt in bed, rechtop, met haar ogen wijdopen, alsof ze verbaasd was. Dat zal ook wel, want aan niets was te merken geweest dat het haar tijd was. Maar iedereen draagt de dood bij zich en vroeg of laat ben je aan de beurt, dat is een troost. Geen enkel gevoel voor humor, dat mens, voortdurend kwaadspreken van iedereen, en al wat zíj deed was welgedaan. En altijd die verdomde televisie te hard aan. ‘Ik ben doof’, zei ze dan. Maar als ’s nachts ons bed eens kraakte, kwam ze de volgende dag klagen. Ik heb ’r nooit gemogen, dat kreng. Het verkeer in de straat reed gewoon door, alsof er niet gestorven was, en dat was maar goed ook. Het kan niet lang duren of haar meubels worden weggehaald, meubels die het is aan te zien dat jarenlange haat jegens de wereld zelfs aan levenloze stof niet ongemerkt voorbij gaat.

Het ga je goed,

Je Marc