Een auto draait vanuit de Ranonkelweg de Weegbreestraat in. Een zeldzaam gezicht op de woensdagmorgen. Het is een rode Opel Vectra met een gedeukte voorbumper en motorkap. Hij remt af voor de verkeersdrempel aan het begin van de straat en vervolgt zijn rit in een slakkengangetje. Achter het stuur buigt een man zich naar het rechter zijraam en telt de huisnummers af. Na vijftig meter gaat hij rechtop zitten, rijdt nog even door, parkeert de auto keurig in een parkeervak en zet de motor uit. De rust keert weer in de Weegbreestraat.

De bestuurder blijft in de auto zitten en steekt een sigaret op. Hij inhaleert diep en blaast de rook tegen de voorruit. Zo zit hij een minuut of vijf te roken, met zijn vingers trommelend op de rand van het stuurwiel. Dan draait hij het raam een stukje naar beneden en tikt de peuk de straat op. Hij monstert zichzelf in de achteruitkijkspiegel, strijkt een hand door zijn haar, haalt een keer diep adem en stapt de auto uit. Hij sluit het portier voorzichtig, met zijn hand aan de greep. Dan sluit hij de auto af. Zijn hand beeft en het duurt even voordat hij het slot heeft gevonden. Met een scherpe klik reageren de vier sloten gelijktijdig op de centrale portiervergrendeling.

Hij stapt voor de auto langs het trottoir op en loopt in de tegengestelde rijrichting terug: een man van middelbare leeftijd, gekleed in een donkerblauw kostuum dat hem niet goed past en te lang is bij de mouwen. Terwijl hij loopt friemelt hij aan de kraag en de stropdas. Hij stopt bij nummer 24 en treuzelt bij het bruingebeitste hekje dat de voortuin afgrendelt van het trottoir. Uit zijn zak haalt hij een verfrommeld papiertje dat hij uitvouwt. Hij kijkt van het papiertje naar het blauw geëmailleerde huisnummerbordje rechts naast de voordeur, steekt het papiertje weer in zijn broekzak en duwt het hekje open. Het voortuintje is maar een paar meter diep en hij is met een paar passen bij de voordeur. Nadat hij zijn vochtige handpalmen aan zijn broek heeft afgeveegd drukt hij op de bel, net lang genoeg om hem te doen overgaan, en trekt zijn hand dan snel terug.

De deur wordt bijna meteen opengedaan door een vrouw van een jaar of vijfendertig die gekleed is in een spijkerbroek waarover ze een veel te ruim sweatshirt draagt. Ze loopt op blote voeten en heeft haar haar in een slordige staart bijeengebonden. Even lijkt ze verrast, dan verstrakt haar gezicht. Hij staat schutterig voor haar, zijn handen diep in de zakken van zijn broek geduwd, en ontwijkt haar blik.

Als ze in de keuken is verdwenen kijkt de man rond. De kamer is niet schoon en er is zo te zien al dagen niet opgeruimd. Kledingstukken, kranten en tijdschriften slingeren over de meubels en op de vloer. Het enige licht komt van een schotelvormige plafonnière, want voor de ramen zijn de dikke zwarte gordijnen dichtgetrokken. Er hangt een muffe geur van verschaalde rook en oude etensluchtjes. Links naast de bank staat een bijzettafeltje met daarop een verzameling foto’s in verschillende zilveren en houten lijstjes. Als hij ze ziet draait hij zich om, zodat hij er met zijn rug naartoe zit. Ze komt uit de keuken met twee koffiemokken in haar handen. Als ze de koffie voor hem neerzet springt hij op, steekt een hand uit, en zegt:

Ze zitten een paar minuten zwijgend tegenover elkaar. Zij met de onaangeroerde mok in haar schoot, hij nippend van de hete koffie. Ze vermijden het elkaar aan te kijken. Dan kucht hij zenuwachtig en heropent schoorvoetend het gesprek.

Ze staat op, loopt naar de bijzettafel naast de bank en pakt een fotolijstje. Ze houdt het lijstje voor haar gezicht en bestudeert intens de foto terwijl ze met haar duim over het glas strijkt. Dan zet ze het lijstje weer terug, precies op de plaats waar het had gestaan. Ze draait zich om naar het gordijn, grijpt de stof met beide handen vast, trekt het fluweel naar zich toe en drukt haar neus erin.

Met een stap staat ze naast hem en kijkt op hem neer.

‘Is het niet ironisch,’ vraagt ze, ‘dat u hier in mijn huis ligt te huilen, terwijl ik daar de meeste reden voor heb?’