Hij kent zijn route. Die hij liever niet varieert. Om de betrekkelijk primitieve meetkunde van zijn prestatie niet te verstoren. Maar naar hij vermoedt vooral ook omdat het joggen een rite dient te zijn. Zo veel kan die meetkunde hem nou ook weer niet schelen.

Aan deze klok op de stadspoort heeft hij dus genoeg. Zoals hij nu zijn minuut van vertrek bepaalt, zo zal hij straks zijn minuut van aankomst vaststellen. Het is tussen deze twee tijdstippen in dat meneer Kortom de looppas beoefent.

Maar — wat is dat eigenlijk voor iets, die door meneer Kortom beoefende looppas? Welnu, het verschil met de wandelpas bestaat hierin dat de wandelaar de grond nooit met meer dan een been tegelijk verlaat. Terwijl de beoefenaar van de looppas een groot deel van zijn traject zwevend aflegt. Hij gebruikt zijn ene voet voor het maken van een sprong en zijn andere voet voor het uitvoeren van de kortstondige landing. Waarna de voeten van rol wisselen.

Tenminste, iets dergelijks stelt meneer Kortom zich voor. En hij mag zo nu en dan graag denken dat zich — tussen die twee door hem vast te stellen tijdstippen: dat van zijn vertrek en dat van zijn aankomst — in feite net zoiets afspeelt als tussen de linker voet en de rechter. Maar dan wel in het heel groot. Dat hij dus in wezen een enkele zweefvlucht vlak boven het park maakt. Want vertrek, dat is simpelweg afzetten met de ene voet, nietwaar. En aankomst is landen op de andere.

Maar meneer Kortom weet natuurlijk heel goed dat zijn magistrale droomzweefvlucht tussen het aanvankelijke vertrek en de ultieme aankomst een ongeteld aantal voeten in de aarde heeft. En het belang van al die voeten in de aarde, hij zou het geen seconde in twijfel willen trekken! Integendeel, zijn volle aandacht gaat tijdens de looppas naar zijn voeten uit. En naar alles wat zijn voeten zou kunnen gerieven of hinderen.

Terwijl Kortom de looppas beoefent, zijn het in feite zijn voeten die voor hem denken. Vaak staat hij versteld van hun prompte reactie. Tegen een vals plat — niet eens opgemerkt door zijn ogen — hebben zijn voeten zojuist hun maatregelen al genomen. Of schrijft hij zijn voeten nu wat al te veel toe? En is het eigenlijk ook aan zijn ademhaling en aan zijn hartslag te danken geweest, dat zijn voeten zo adequaat en zo tijdig ingegrepen hebben?

Natuurlijk. Moet zijn bewondering voor de inzichten van het lichaam zich dan niet uitstrekken tot, ook, het hoogst gelegen onderdeel: het hoofd? Want daar, vanuit zijn tijdelijk fantastisch goed doorbloede hoofd, is het toch zeker dat de verbindingen tussen alle onderdelen zo feilloos onderhouden worden?

Bij dat al heeft meneer Kortom er wel degelijk weet van dat zijn hoofd tijdens de tweede helft van het traject behoorlijk rood aan kan lopen. Dat voelt hij. En dat ziet hij ook, direct nadat hij, thuisgekomen, een blik in de spiegel heeft geworpen. Elke beoefenaar van de looppas, ook de heer Kortom, beseft dat de staat van genade niet afgedwongen kan worden. Maar het staat vast dat deze staat de meer geoefende loper navenant vaker ten deel zal vallen.

Daar gaat meneer Kortom. Nog zonder te weten wat hem vandaag precies ten deel zal vallen. Pijntje hier of pijntje daar of pijntje nergens. Ritme meteen al in orde of ritme zwaar bevochten. Van god gegeven galop op het lange rechte stuk over de dijk. Geur van najaar in de neusgaten. Gezwoeg van begin tot eind. De eerste hommel gezien en gehoord. Gestage motregen. Harde westenwind. Al wat vrieskou in de lucht. Vroeg of laat, maar hij wordt hersteld tot een enkel ongedeeld lichaam. Een lichaam dat de weg weet in het park.